Reisverhaal Tasmanië, Nieuw Zeeland en Bali

Begin juli 2017 ontvangen wij een uitnodiging voor een huwelijk. De oudste zoon van onze Nieuw-Zeelandse vrienden gaat medio maart 2018 trouwen. Tsja, wat doe je dan. Dus eerst contact opgenomen met Travelworld om te zien wat er allemaal mogelijk is. We geven mee dat we eerst een weekje naar Tasmanië willen, vervolgens 4 weken Nieuw Zeeland om op de terugreis nog een weekje bij te komen op Bali. Met die gegevens gaat Travelworld aan de slag en binnen enkele dagen ontvangen wij een reisvoorstel. Dat ziet er goed uit en wij besluiten het aanbod te accepteren. Daarna kunnen wij verder met het plannen van onze reis. Het wordt de 6^e keer dat wij naar het “Land van de grote witte wolk” reizen en dus willen wij naast dat huwelijk een aantal aparte dingen doen. Dit verhaal gaat daar verder op in.

Met de trein vertrekken wij naar Schiphol. Een prima verbinding, alleen zijn de Nederlandse treinen niet echt ingesteld op reizigers met veel bagage. Na het inchecken nog bij de bank wat cash geld opnemen voor de eerste dagen op Tasmanië en voor Nieuw Zeeland. En dan de lange vlucht via Singapore en Melbourne direct door naar Hobart. We lopen van het ene vliegtuig direct door naar het andere en ook de overstap van een internationale naar een binnenlandse vlucht in Melbourne gaat snel en gemakkelijk. Een prima reisschema dus van Travelworld!

Tasmanië

Op Tasmanië hebben we een aantal tochten gepland. De mooiste is wel die via Richmond naar Port Arthur. Richmond is een klein plaatsje waar vroeger steenkool werd gedolven en waar gevangenen werkten. Beroemd is de stenen brug, die zij in 1823 aanlegden over de Coal River. Meer in het algemeen is dit dorp  een soort openlucht museum met mooi gerestaureerde huizen, waarin nu winkeltjes zitten of een leuk cafeetje.

Via Eaglehawk Neck, waar je een prachtig uitzicht hebt over een baai, rijden we naar Port Arthur, de werelderfgoed locatie van Tasmanië. Bij binnenkomst krijgen we een speelkaart waarmee we de persoonlijke geschiedenis van één van de “bewoners” van deze gevangenis kunnen achterhalen.

De rondleiding bestaat uit een wandeling over het terrein met een gids. Hij vertelt dat de gestraften hier vooral in de bosbouw werkzaam waren en eerst in tenten bij hun werk sliepen. De gebouwen, eerst van hout en daarna van steen, zijn pas veel later gekomen. Na de rondleiding mogen we zelf overal een kijkje nemen. Tussen de ruïnes wordt in toneelvorm een verhaal uit de geschiedenis van Port Arthur verteld. Daarna varen we met een boot nog langs 2 kleine eilanden. Het eerste was een speciale gevangenis voor jongens. De hoge kliffen en het koude water zorgden er voor dat ontsnappen een bijna onmogelijk iets was. Het andere eiland was het begrafenis eiland, waar je ook nog een wandeling over kon maken. Al met al een indrukwekkend bezoek. Voor het stelen van een paar zilveren lepels in het industrialiserende Engeland van 1829 kon je toen verbannen worden naar Tasmanië. Na je jaren straf werkkamp restte je niets meer dan een baantje zoeken in de nabijgelegen stad Hobart en daar proberen een nieuw leven op te bouwen. Terug naar Engeland was een onmogelijkheid.

Nieuw-Zeeland

Na een kleine week Tasmanië vliegen we via Sydney door naar Auckland. We komen daar ’s avonds aan. We kunnen direct onze huurauto meenemen ondanks dat die pas voor de volgende morgen besteld is. Zo kunnen we zelf naar ons hotel nabij het vliegveld rijden. 

De volgende  dag besteden we om een kijkje te nemen bij de net ten noorden van Auckland gelegen  Gibbs Farm; een groot privé park waarin enorme beelden tentoongesteld staan.

Tussen die enorme moderne sculpturen lopen hier alpaca’s en giraffen; een bijzondere combinatie!  Je kunt het park gratis bezoeken. Maar die toegang is slechts tot enkele dagen per maand beperkt en je moet vooraf reserveren via internet (zie www.gibbsfarm.org.nz) Deze keer is het ons niet gelukt om zo’n bezoek te regelen. In de periode dat wij in Nieuw Zeeland zijn is de publieksdag op een moment dat wij juist in het zuiden van het Noorder Eiland zitten. Maar we willen vanaf de openbare weg toch iets van dat bijzondere park zien. En dat kan als je gewoon de SH 16 volgt vanaf Helensville in noordelijke richting. Plotseling zie je dan een paar van die enorme beelden in het landschap staan. En als je geluk hebt zie je ook nog de dieren lopen. Hopelijk lukt het ons bij een volgend bezoek aan Nieuw-Zeeland wel die Gibbs Farm van dichtbij te zien.

Op de weg terug naar Auckland rijden we naar Muriwai Beach. Daar is nl. een tamelijk grote kolonie Jan van Genten en via openbare paden kan je redelijk dichtbij deze prachtige vogels komen. Natuurlijk zijn hier weer de nodige Chinezen die al “selfies” makend over de paden struinen. Gelukkig zijn er veel meer Jan van Genten; sommigen met jongen, die nog niet echt kunnen vliegen en dus gevoerd moeten worden. Prachtig om dat te zien en ook machtig om die grote vogels te zien landen op de nabijgelegen rotsen. De kolonie is weliswaar niet zo groot als die bij Cape Kidnappers nabij Napier, maar veel makkelijker bereikbaar en ook niet zover van de hoofdroute door het noordelijk deel van het Noordereiland.

Na een paar dagen Auckland, waarbij we helaas met regenachtig weer het vulkaan eiland Rongatito in de baai van Auckland bezocht hebben, reizen we door naar de Bay of Plenty. Onze vrienden hebben een daar een zgn. “beach house” en het huwelijk vindt in “The Old Forest School” van Te Puke plaats. Op donderdag eerst een borrel om de mensen met elkaar kennis te laten maken. Dan op vrijdag het huwelijk met diner en dans om vervolgens de feestelijkheden te beëindigen met een BBQ op het strand op zaterdag.

De daarop volgende zondag rijden we door via Rotorua naar Tongariro National Park. Daar hebben we voor de dinsdag een reservering gemaakt om de Tongariro Crossing te lopen. Dit is de beroemdste ééndaagse wandeling van Nieuw Zeeland tussen drie vulkanen over een afstand van 19,4 km.

De dag begint tamelijk vroeg voor ons, want we worden om 8 uur door een busje opgehaald dat ons naar het begin van de wandeling brengt. De chauffeur, Crazy Tracy, legt onderweg uit wat ons te wachten staat. En dat zij ons ook weer bij het eindpunt oppikt. Voor de snelle lopers is dat om 2 uur ’s middags en voor de rest om 5 uur.

We hebben geluk met het weer. Het is licht bewolkt, nauwelijks wind en een temperatuur van zo’n 18˚ C. Vol goede moed beginnen we aan de wandeling. Eerst door een soort hoogveen landschap over goed aangelegde paden. Maar na enige tijd is er een aardige klim over trappen naar een volgend niveau; het lijkt een oud kratermeer waar we nu door lopen. Aan het eind daarvan komt het echte klimwerk: soms zelfs met kettingen langs de rotsen, maar meestal goed te doen. Maar enige oefening vooraf is wel aan te bevelen. De paden zijn in het algemeen wel goed verzorgd, redelijk breed zodat het niet gevaarlijk is, zelfs niet voor iemand die hoogtevrees heeft zoals mijn vrouw. Boven gekomen hebben we een prachtig uitzicht over 3 kleine kratermeren. En uit de krater naast ons zien we continue rook komen.  Het is een prima plek om onze boterhammen op te eten en wat te drinken. Want van al die inspanningen krijg je wel dorst en honger.

Vanaf de top, die op ruim 1900 m. ligt,  gaat de afdaling over losliggend gesteente waardoor je makkelijk lijkt uit te glijden. Dus gaan we voorzichtig en stapvoets naar beneden. Maar andere, meer ervaren wandelaars, gebruiken een andere techniek waardoor het lijkt of zij juist in looppas naar beneden gaan.

Na die afdaling volgt weer een tamelijk vlak pad om vervolgens toch nog een stukje te klimmen. Vanaf daar heb je een prachtig uitzicht op de top en zie je de ruigheid en aparte kleuren van dit vulkanisch landschap. Prachtig, zeker met het weer wat wij hebben.

Vervolgens beginnen we aan een lange afdaling waarbij we zigzaggend de berg afgaan. Uiteindelijk komen we even na 5 uur bij het eindpunt. ’s Avonds na een heerlijke douche vinden we dat we wel een goed diner met een lekker glas bier verdiend hebben.

Na deze inspanning is er weer tijd voor ontspanning. We bezoeken vrienden in Havelock North, rijden de Te Mata Peak met de auto op, zien daar enkele paragliders vanaf gaan en gaan vervolgens door naar Gisborne om een ver familielid te bezoeken.

Via de East Cape, waar de meest oostelijke vuurtoren ter wereld staat ( ruim 179˚ Oosterlengte)  rijden we dan naar Whakatane waar we een boottocht naar White Island geboekt hebben.

Dit eiland ligt ca. 45 minuten varen vanuit de kust en is nog steeds vulkanisch actief. Je kunt er onder begeleiding een wandeling  van ca. 1 uur maken, waarbij de gidsen de geschiedenis van dit bijzondere eiland vertellen. De zwaveldamp komt overal uit de grond, zodat een gasmasker geen overbodige luxe is. Het dragen van een helm is ook verplicht. De kleuren zijn prachtig, het kratermeer is overweldigend en overal komt de stoom uit de grond.  De restanten van de zwavelfabriek, die hier tot begin 20^e eeuw actief was, steken uit de rotsen omhoog. Het is voor ons de 2^e keer dat we dit eiland bezoeken, maar het fascineert elke keer weer.

Bali

Na 4 weken Nieuw Zeeland vliegen we via Singapore naar Bali om lekker bij te komen van alle indrukken die we tijdens onze reis hebben opgedaan. We hebben een heerlijk Homestay geboekt in Sanur, net even van de hoofdweg af. Rahman, onze min of meer vaste gids, haalt ons van het vliegveld op. We vragen hem een dagexcursie te organiseren.

En dat wordt een bezoek aan een dorp dat zich helemaal  richt op het traditionele Balinese boerenleven. (www.balivillagelife.com) Na een rit van ruim 1 uur komen we in het dorpje aan, kijken even bij het schooltje, krijgen uitleg hoe de offerbakjes etc. van bamboe gevlochten worden en gaan vervolgens naar de sawa om daar zelf met 2 ossen een veldje om te ploegen en rijst te planten.

Na het bezichtigen van de plantages met bananenbomen en een demonstratie hoe je in een kokosboom klimt wacht ons een heerlijke lunch met op de achtergrond gamelan muziek. De enige andere toerist is een Française, hetgeen aangeeft dat dit een nog niet echt ontdekte plek is.

En dan komt de onvermijdelijke terugreis naar huis. We zijn 6 weken onderweg geweest, hebben veel gezien en gedaan en hebben soms pech gehad met het weer. Maar het totaalbeeld is toch weer prachtig. De indrukwekkende natuur in Nieuw Zeeland, de vriendelijke mensen en dat heerlijke eten op Bali en die aparte geschiedenis van Tasmanië. Zeker voor herhaling vatbaar, maar dan zoeken we net weer andere plekken op; liefst die niet zo prominent in de reisgidsen staan.

Kees Werkhoven


Terug naar alle blogs -->