Betoverend Lapland

Hoewel de wekker niet erg vroeg stond vanochtend, werd ik toch in de schemer wakker. Dit omdat er in de winter in Lapland minder uren daglicht is dan in Nederland. Na het gordijn van mijn hut te hebben geopend, zag ik door het panoramaraam dat er een verse laag sneeuw lag. Niet veel maakt me zo vrolijk in de ochtend als zo'n prachtig uitzicht!

Ochtendwandeling door de sneeuw

Ik besloot deze ochtend een wandeling te gaan maken door het bos bij mijn accommodatie, het Vaattunki Wilderness Resort. Uiteraard kleedde ik me eerst goed aan, aangezien het op dit moment rond de -20°C was. Hoewel dat erg koud klinkt, merk je er met de juiste laagjes helemaal niets van. Eenmaal goed ingepakt stapte ik naar buiten en stond ik direct met mijn snowboots in een diepe laag sneeuw. Bij de receptie ligt de toegang tot het natuurgebied, wat direct leidt tot een brug over de rivier. Hier geniet ik van het unieke uitzicht over de aan de rand bevroren rivier en prachtig besneeuwde bomen. In het bos ligt een vlonderpad, dat over een eilandje heen kronkelt. De wandelroutes zijn hier niet aangegeven, maar zoals de receptioniste al aangaf: ‘Finnen houden niet van uitgestippelde routes en kaarten in de natuur maar alle paden komen uiteindelijk hier weer terug’. En zo begon ik dus aan mijn wandeling waarbij ik mijn ogen uitkeek. Ik als sneeuwliefhebber ben hier volledig op mijn plek! De frisse lucht en complete stilte brengen een aangename rust over me heen terwijl ik wandel.

Hondensleetocht

Na het rustige begin van mijn dag was het tijd voor wat meer actie: een hondensleetocht. Het startpunt van deze tocht was bij de accommodatie, waar de groep zich verzamelde. We kregen speciale wollen sokken, snowboots en een dik pak dat je over je eigen buitenkleding aan moest trekken. Zoals ik al eerder zei, genoeg laagjes kleding zijn belangrijk! Vervolgens werden we naar de kennels gebracht voor de uitleg over het ‘besturen’ van de hondenslee. Besturen laat ik even tussen aanhalingstekens, daar het eigenlijk alleen om remmen gaat aangezien de honden de richting bepalen en hun leider volgen. De musher (hondensleedrijver) legde uit dat wanneer de slee niet vaststaat, er ten alle tijden iemand op moet staan om de rem in te drukken. De honden willen namelijk altijd alleen maar rennen en moeten hierin dus letterlijk en figuurlijk geremd worden. Ik ontmoette vervolgens mijn sleegenoot, Alan uit Argentinië en kregen we de eerste slee achter de gids toegewezen. Alan besloot dat ik als eerste de slee mocht besturen. Ik ging direct achter op de slee staan en was helemaal klaar voor vertrek. De musher checkte voordat hij het touw losmaakte of we goed op de rem stonden. Ik voelde meteen de kracht van vier honden die stonden te springen om te vertrekken. Een laatste check met een duimpje omhoog of iedereen klaar was om te vertrekken, voordat de musher zijn rem losliet. Uiteraard volgde ik zijn voorbeeld en voor ik het wist kwamen we in beweging. Wow, wat was dit een ontzettend gave ervaring! De honden leidden ons met een flinke snelheid over een prachtig pad door het bos. Het was dan ook erg belangrijk om je goed vast te houden en op tijd te remmen. Soms namen ze liever de binnenbocht, waardoor ik af en toe even moest bukken om een tak te ontwijken, oeps! Halverwege stopt de groep om wat foto’s van de omgeving en de honden te maken, waarna het tijd is om te wisselen van bestuurder. Ik nam plaats in de slee en maakte geweldige filmpjes en foto’s, maar dat is niet zo moeilijk als het zo mooi om je heen is.

Bij terugkomst kregen we wat warms te drinken in de yurt en maakten we kennis met een van de puppy’s, die moest leren om te gaan met alle aandacht. Waar ik eerder de verwachting had dat de honden een wat fel en afstandelijk karakter zouden hebben, bleek hier absoluut niets van waar. Alle honden genoten van de aandacht en konden geen genoeg krijgen van de aaiende handen. De combinatie van dieren, snelheid en een indrukwekkende omgeving hebben ervoor gezorgd dat ik dit moment niet zomaar vergeet!

Sneeuwscootertocht & noorderlicht

Gelukkig was de dag nog niet voorbij en stond er nog meer gepland. In de avond had ik namelijk een bijzondere sneeuwscootertocht op de planning. Nadat ik bij de receptie van mijn accommodatie was opgehaald, werd ik opnieuw in verschillende laagjes gekleed op het verzamelpunt van de tocht. Eenmaal aangekomen bij het startpunt zag ik alle sneeuwscooters op een rijtje staan. Hier kregen we uitleg over het besturen van zo’n groot vervoersmiddel. Gelukkig was dit een stuk gemakkelijker dan ik van tevoren had verwacht. We gingen al snel van start en reden in een treintje achter de gids aan. De grote koplamp van de sneeuwscooter zorgde ervoor dat ik meer dan genoeg zicht had. Het eerste deel van de tocht was door het bos, waarna we al snel aankwamen bij een open vlakte. De gids stopte en liet ons zien dat we op een bevroren en besneeuwd meer stonden, waarvan de ijslaag zo dik was dat het ons én de sneeuwscooters gemakkelijk kon dragen.

Halverwege de tocht stopten we bij een kota, een Fins hutje, voor een lekkere warme drank en snack. Doordat de sneeuwscooter verwarmde handvaten had en de motor ook warmte gaf had ik het opnieuw niet koud. Ik verbaasde me dan ook toen een van de gidsen ons feliciteerde; we hadden ondertussen namelijk de –30°C bereikt. Terwijl de ene gids in de kota vertelde over de Laplandse cultuur, was de andere gids buiten een vuurtje aan het maken. Een van de gidsen blijft namelijk altijd buiten om het noorderlicht te spotten en dat is maar goed ook! Hij riep namelijk ineens “Aurora! Now!” en dan weet je dat je snel moet zijn. Iedereen stormden naar buiten en trof een kleurrijk spektakel aan de hemel, het noorderlicht danste boven ons. Een dag eerder had ik vaag een streepje licht gezien en was ik een beetje teleurgesteld, maar dit maakte alles goed! Minutenlang heb ik staan kijken en geprobeerd foto's te maken, wat nog niet zo gemakkelijk blijkt te zijn. Na dit spektakel in de lucht te hebben bewonderd zijn we teruggereden naar het startpunt. Ik keek een beetje moe maar zeer voldaan terug op een geweldige dag. Al met al kan ik niet anders zeggen dan dat Lapland mij volledig heeft betoverd. Ik ging simpelweg als sneeuwliefhebber naar Lapland, maar juist de rust, natuur en bijzondere ervaringen hebben ervoor gezorgd dat ik helemaal verliefd ben geworden op deze regio!