In 2014 maakte ik mijn eerste reis naar Amerika. Dit was ook de eerste reis waarbij ik een beer tegen zou kunnen komen. Ik had me er vooraf nog niet echt in verdiept, maar liet me onderweg informeren over de do's & don'ts als we er eentje tegen zouden komen. De foto's van beren die een geparkeerde auto binnen waren gedrongen om een achtergelaten banaan, wafel of andere lekkernij te bemachtigen, maakten zeker indruk. Tijdens de vele wandelingen grapten we vaak hoe leuk het zou zijn als er toen – weliswaar aan de andere kant van de rivier, de canyon of het hek - een beer in zicht zou komen. Uiteindelijk zagen we onze eerste beer vanuit de auto tussen de bomen. Naast een blijvende herinnering, hadden we alleen een boom met beren-kont op de foto kunnen krijgen.
De tweede mogelijkheid deed zich voor toen ik in 2016 een combinatiereis door Amerika en Canada maakte. We reden in Newfoundland toen we een groot beest in de verte langs de weg zagen staan en nog heel naïef dachten hoe toevallig het was een werkelijke Newfoundlander (hond) te zien op Newfoundland. Toen het beest de weg overstak, bleek dat dit een beer was en waren we te overdonderd en te laat om dit nog vast te leggen op de foto.
Enkele jaren later planden wij ter ere van het 40-jarig huwelijk van mijn ouders een reis naar Canada. In de voorbereiding op de reis liet mijn moeder me weten toch wat angst te hebben om een beer tegen te komen. Ik liet haar lachend weten dat ze zich absoluut geen zorgen hoefde te maken. Beren zagen en hoorden ons met hun scherpe zintuigen al veel eerder dan wij hen en zouden zich allang uit de voeten maken. Voor de zekerheid verdiepte ik me toen toch wat verder in het ‘hoe te handelen als je een beer ziet’ vraagstuk. Uit deze mini zoektocht kwam als extra informatie nog naar voren dat lopen in geruisloos en afgelegen gebieden erg risicovol is. Een belletje aan uw rugzak of op zijn tijd wat harder praten is vaak al voldoende. Met deze gegevens probeerde ik mijn moeder verder gerust te stellen. Bovenal vertelde ik haar dat een beren-ontmoeting juist iets enorm gaafs is, zolang het maar niet op enkele meters afstand is en de beer geen slecht humeur heeft!
Gedurende de daadwerkelijke reis maakten wij in West-Canada heel wat wandelingen en kwamen hierbij over een groot aantal afgelegen paden. Tijdens het wandelen was er echter geen beer te zien. Vanuit de auto of vanaf de weg zagen wij daarentegen een veelvoud aan beren! Toch zou ons nog een echte beren-ontmoeting gegund zijn. Toen we in het watervallen paradijs van Wells Gray Provincial Park liepen, kwam een groep opgetogen wandelaars ons vertellen dat er verderop een beer gespot was. In al ons enthousiasme vergaten we zowat alles wat we hadden geleerd. We stoorden ons aan mensen die luidkeels zingend over het pad liepen (júist om die beer te laten weten dat ze er waren) en probeerden zelf zo zachtjes mogelijk te doen. Deze moeite loonde; we zagen de beer al snel op enkele tientallen meters van het pad tussen de bosjes struinen. Binnen enkele minuten stonden we met ongeveer 10 man op het paadje in stilte de beer te bewonderen en foto's en filmpjes te maken. Uiteraard op dat moment klonk achter ons in het bos een hard geluid (zul je altijd zien...!). De beer keek op en werd zich ineens bewust van de 10 poppetjes op het pad. Zichtbaar geïrriteerd kwam de beer op ons af. Alle mensen links en rechts van ons maakten zich respectievelijk links en rechts snel uit de voeten, alleen mijn broer en ik stonden nog midden in het blikveld van de beer op het pad. Gelukkig hield de beer het bij zijn (haar?) waarschuwende schijnaanval en konden we rustig weglopen (ik had gelezen langzaam achteruit – nooit je rug toekeren – weg te lopen, oogcontact te houden en intussen sussend te praten wat ik voor de zekerheid maar in het Engels deed zodat de beer het zou begrijpen). We kwamen met de schrik weg en konden er achteraf zowel om lachen als onszelf voor de kop slaan!
De volgende dag kochten we toch maar een berenbel: een groot uitgevallen kattenbel voor aan je rugzak zodat je, zelfs al zou je het willen, nooit stilletjes over het pad kunt lopen. Er werd nog gesproken over berenspray, maar dat werkt pas als de beer al veel dichterbij is dan je wenst. Die reis hebben we nog diverse beren gezien, maar nooit meer zo angstaanjagend dichtbij als die ene keer in Wells Gray.
Ik heb me nog diverse malen afgevraagd: ‘wat als?’. Als de beer zich wel dusdanig bedreigd had gevoeld, als er wellicht jonkies in de buurt waren die de beer wilde beschermen, als er daadwerkelijk een aanval had plaatsgevonden...Over de uitkomst(en) van deze mogelijke voorvallen en hoe te handelen doen verschillende verhalen de ronde:
Sowieso nooit wegrennen; de beer ziet u dan juist als prooi en zal de achtervolging inzetten (en gezien zijn snelheid, u geheid inhalen).
U hoeft ook niet in een boom te klimmen, want dan komen ze gewoon achter u aan.
Andere optie is om uzelf groot te maken en veel lawaai te maken; dit kan de beer afschrikken omdat hij denkt dat u groter en sterker zou kunnen zijn.
Jezelf ‘dood’ houden en in een balletje rollen ter bescherming; sommige beren verliezen dan de aandacht, maar voor de beer die zijn aandacht niet verliest, bent u een makkelijke prooi!
Afgaande op bovenstaande zaken geldt te allen tijde: voorkomen is beter dan genezen. Geniet dus vooral van uw avontuur, maar houd het verantwoord en blijf uw logische verstand gebruiken (ook wanneer de mogelijkheid zich plotseling voordoet er eentje van dichtbij te zien, al kan ik begrijpen dat u dit na mijn eigen actie van mij niet meer aanneemt haha).
Koop dus vooral een berenbelletje, blijf praten en houd altijd in uw achterhoofd dat de beer waarschijnlijk banger is voor u dan u voor hem of haar. En mocht ik u nou echt heel bang hebben gemaakt; dan kan berenspray als extraatje nooit kwaad!
Tip: Bij Blue River – ongeveer tussen Welsh Gray Provincial Park en Jasper National Park in – kunt u hele veilige berensafari's per jeep of boot boeken (op gepaste afstand)!
Ontvang onze e-mails met tips voor uw reis
Al meer dan 32.783 reizigers gingen u voor