Canada: dromen komen uit op de Icefields Parkway

We rijden rustig over de Icefields Parkway als mijn vriendin plotseling enthousiast opveert: “Zag je dat? In de bosjes! Terug, terug, terug!” Met mijn beste stuurmanskunsten zet ik de auto aan de kant en vervolgens in zijn achteruit. “Sneller…sneller!” Haar fotocamera heeft ze inmiddels in de aanslag. En dan ineens zie ik het. Op nog geen vijf meter afstand van ons loopt in de berm van de weg een bruine grizzly beer! Het gigantische dier heeft niet of nauwelijks oog voor ons en waggelt nonchalant richting de weg. Adrenaline en verbazing vechten om voorrang terwijl we ademloos toekijken hoe de beer de weg oversteekt. We wisten wel dat we ons in bear country bevonden, maar om er van zo dichtbij eentje te zien…Wauw!

Onze reis ving enkele weken eerder aan in Vancouver, waarmee een lang gekoesterde droom van ons allebei in vervulling ging: een roadtrip maken door West-Canada. In drie weken zouden we een ‘rondje British Columbia en Alberta’ rijden. Gedurende ons verblijf – eind mei / begin juni 2019 – maakten we kennis met de vele gezichten van Canada.

We hadden een week uitgetrokken om van Vancouver naar Jasper National Park te komen, met tussenstops in Whistler, Kamloops en Clearwater. Wereldstad Vancouver gold als perfect opwarmertje voor ons avontuur en is een heerlijke stad om op zijn Nederlands per fiets te verkennen. Hier haalden we onze huurauto ook op, waarna de reis écht kon beginnen. In de dagen die volgden zoefden we in het sfeervolle Whistler hoog in de bergen per zip line over de boomtoppen en in Clearwater keken we onze ogen uit in het Wells Gray Provincial Park. Hier vind je een hele verzameling indrukwekkende watervallen die relatief dicht bij elkaar liggen, waardoor het goed te doen is om het merendeel in een dag te bezoeken.

Tussen Whistler en Clearwater verbleven we drie dagen op de authentieke Campbell Hills Guest Ranch. Voorafgaand aan de reis drong vooral mijn vriendin hier op aan, omdat de ranch beroemd is om uitgebreide paardrijdritten door de natuur. Maar ook ‘niet paardrijd liefhebbers’, zoals ikzelf, genieten hier met volle teugen. De ranch ligt letterlijk in the middle of nowhere en is omgeven door glooiende heuvels en eindeloze bossen. Het Nederlandse echtpaar dat er woont zorgt er voor dat het je tijdens je verblijf aan werkelijk niets ontbreekt. Ontbijt, lunch en diner zijn inbegrepen en van een hoog niveau. Voor de paardrijdritten spreken ze uitgebreid met je door wat je verwachtingen zijn en of je al enige ervaring hebt. Ik had nog nooit op een paard gezeten (en was ook eigenlijk niet van plan dit te gaan doen), maar hun enthousiasme werkte aanstekelijk en een dag later zat ik op Gunner, het meest tamme paard van stal, voor een prachtige rit door het bos!

Langzaam maar zeker kwamen we steeds dichter bij de oorspronkelijke reden van onze rondreis door West-Canada: de nationale parken Jasper en Banff. Vanuit Clearwater zetten we koers richting Jasper, een flinke afstand, maar in een dergelijke omgeving voelt kilometers maken niet bepaald als een straf. Van grote afstand zie je de indrukwekkende bergtoppen van de Rockies al opdoemen en hoe dichterbij je komt, hoe reusachtiger ze lijken.

Het idyllische plaatsje Jasper vormt de toegangspoort tot het gelijknamige National Park. Bij het binnenrijden van dit stadje is het moeilijk om je ogen op de weg te houden. Overal zie je besneeuwde bergtoppen, waarvan sommige zelfs niet helemaal te zien zijn omdat ze verdwijnen in enkele verdwaalde wolken. De verder strakblauwe hemel zorgt voor schilderachtige plaatjes. Het aangrenzende nationale park is zo enorm dat een goede planning noodzakelijk is. Alles zien is helaas onmogelijk, maar met een beetje research kun je een heel eind komen. Het hangt er natuurlijk ook van af hoeveel tijd je hebt, hoe het weer is en welke hoogtepunten je absoluut niet wilt missen. Terugkijkend bestaat onze top 3 uit ‘Valley of the five lakes’ (nog mooier dan het klinkt!), kanoën op Pyramid Lake en een bezoek aan Maligne Lake (o.a. bekend van Spirit Island) waarbij vooral de route van Jasper naar Maligne Lake van grote schoonheid is.

Op dag vier in Jasper hebben we onze wekker extra vroeg gezet. We verplaatsen ons namelijk naar Banff en dat betekent dat we over de Icefields Parkway gaan rijden. Na een stevig ontbijt en een goede kop koffie in ons inmiddels vaste ontbijttentje ‘Wicked Cup’ stappen we vol verwachting in de auto. We hadden in de voorbije dagen al een paar keer een klein stukje over de Icefields Parkway gereden, maar vandaag zouden we hem van begin tot eind rijden. Deze Highway 93, zoals de verbindingsweg officieel heet, loopt dwars door de parken Jasper en Banff en is maar liefst 230 kilometer lang. Voor de beeldvorming: dat is ongeveer van Haarlem naar Maastricht. Als je dan nagaat dat er om de paar kilometer wel een ‘Point of interest’ is, spreekt het voor zich dat je ogen en vooral tijd tekort komt! Zo ondervonden wij ook, want halverwege de dag hadden wij pas 60 kilometer afgelegd. We hadden vooraf wel een schema uitgestippeld met alle plekken waar we wilden stoppen, maar het aantal niet geplande tussenstops liep zeer snel op. Fabelachtige valleien, ijzige gletsjers en robuuste watervallen zorgden er om de beurt voor dat we de auto toch maar weer even parkeerden. Ook de eerder beschreven ontmoeting met de grizzly beer viel uiteraard onder de noemer ‘niet gepland’, maar dit vormde wel de kers op de toch al zo smakelijke taart.

Ons avontuur op de Icefields Parkway voelde als een lange, onophoudelijke droom. Telkens als je dacht dat je nu het mooiste wel gezien had, werd je een paar kilometer verderop weer verrast. En alle ‘geheimplekjes’ ten spijt, maakte ook de gevestigde orde van bezienswaardigheden diepe indruk. Zo bracht een avontuurlijke hike ons bij de kolossale Athabasca gletsjer, één van de zes hoofdgletsjers van het Columbia-ijsveld. Aan de voet van deze gletsjer zie je pas hoe immens deze ijsmassa eigenlijk is. Op foto’s is dit overigens maar moeilijk vast te leggen. Je maakt een foto, kijkt naar je schermpje, maar ziet dat het resultaat bij lange na niet in de buurt komt van je echte uitzicht. Zie het als een extra reden om het met je eigen ogen te gaan zien! Waar dit ook op van toepassing is, is het Peyto Lake. Vanaf het parkeerterrein volgden we een trail van ongeveer een kilometer. De hoogte waarop we ons bevonden was dusdanig dat er verse sneeuw langs het pad lag. Stapje voor stapje kom je dichterbij het uitzichtpunt en vanuit het niets zie je in je ooghoek een blauw-turquoise gloed verschijnen. Enkele momenten later betreed je het platform en zie je Peyto Lake in zijn volle glorie. Op tal van foto’s zag ik dit meer al eens voorbij komen, maar om daar dan te staan…De frisse berglucht in je longen, uitkijkend over een kraakhelder gletsjermeer…Normaal zijn dit de momenten waarop je weer ontwaakt! We hadden daar nog wel uren kunnen staan zonder dat het uitzicht ook maar een seconde was gaan vervelen, ware het niet dat we al achterlagen op ons beoogde schema.

En terwijl op deze ‘scenic route’ nog een bijzonder toetje op ons wacht in de vorm van Lake Louise en Moraine Lake, concluderen we in de auto lachend dat het waarschijnlijk voor het eerst is dat we het vervelend vinden dat het eindpunt van een lange autorit in zicht komt.

Terug naar alle blogs -->